Explorer Paris: Quai Branly.

It’s like this: I have to feel a kick to start and successfully finish anything I do. In Paris, I’m definitely not bored, everyday something new is happening and “to see” list is somehow increasing, instead of reducing. But to write something I will like, I have to know what I’m writing about. I imbibe all the places, I could listen for hours peoples speaking French (doesn’t matter that if it’s a lecture – I understand about 20%), art inspires me so much that I wonder what if I’d try to draw some portraits in the streets, and meeting peoples from other countries and continents is so developing.

No, it wasn’t the introduction to inform you, that I don’t want to write anymore (sorry..). On the contrary – it’s the leading to a story about a great museum I’ve visited yesterday.

When I grow up, I would like to be Jean Nouvel. I started to learn about him from a skeptical point of view, knowing only few projects. Last time, I was describing two of them, and I said that Jean Nouvel always adapts his project to time, place, function and situation. He stands out between many Starchitects, who are often so defined, that they are putting similar building, in their own style, doesn’t matter where and when. But for me, architecture is made for peoples, it builds a world, so I’m not sure how much of an individual style can it take. I don’t want to be misunderstood, I’m not talking about historicism, most of the time, modern solutions are the best ones. It’s just that every project has to be consider individually, with respect to its surrounding and function.

Each and every one of Jean Nouvel’s projects is different, and it means that everyone is special. I’m not a biggest admirer of his buildings, but I don’t like neither a thoughtless opinions “I just don’t like it”. If it matches, if it works good – than what’s wrong? Get rid of vanity, life – that’s what matters. Welcome to the jungle!

Musée du quai Branly is a special place. Built in 2006, placed very near to Eiffel Tower, contains thousands of exhibits presenting art, culture, clothes comes from America, Asia, Africa and Oceania. From quai Branly, building is separated with already seen in other project, high wall of glass and very impressive (as for the center of Paris) jungle, which are barely showing the edifice. Also, when you’re going from direction of Eiffel Tower, you pass by 12m high green wall, planted by botanists Gilles Clément and Patrick Blanc (look out for flying snails!).

The solid is various not only in form, but also in colors and materials. There’s a main part on pillars, under which we have to pass to enter the museum. The front elevation is a mix of glass, covered with jungle-motived foil, wood and boxes in yellow, orange and red. Each box is inside an exposition space. The southern site is covered with moving, red blinds. Entrance is situated in smaller, white solid. We start the visit with passing the ramp, leading from the entrance, to main hall, where we can find the exposition separated on four continents and situated on two mezzanines. Inside, there’s dimness, you can hear a music, or cheers of tribal peoples, it’s very climatic. When I was passing between the exhibits, beautiful, sometimes scary, surprising, made of wood, straw, painted or carved, I couldn’t resist thinking about a work on a project which has to be a cooperation of architect with peoples involved in museum, after a deep analyze of subject. From wooden totems to fancy carnival costumes from South America – art has many faces.

 

Another important thing appearing in lots of Paris museums are special standings for sightless peoples, where they can touch the replicas of projects and read describtions in Braille’s. In Musée du quai Branly, whole central space is dedicated for this. I only didn’t like the finishing of looking like made of clay walls.

In addition, there’s surely a shop, but here we can buy books and souvenirs from Arfica, Asia, America and Oceania, cinema, lecture halls, library, café and restaurant. Up to 17 October, on the other side of the quai Branly, on the bord the Seine, you can also admire a very interesting photography exhibition from 29 non-european counties – Photoquai.


What else to say.. Maybe Musée du quai Branly won’t be on “to see” list of peoples, who are in Paris only for few days, but it has lots of indisputable advantages, like for example that it’s not so crowded like Louvre, and art is more sincere and obvious than in Pompidou.

I’m sending you regards from Paris flat, in this Friday afternoon, trying to heal before the evening.
See you!

Sprawa z tym blogiem wygląda tak, w ogóle sprawa z wieloma rzeczami, które robię, wygląda tak, że muszę czuć przypływ weny/inspiracji/fascynacji żeby coś zacząć i z sensownym efektem zakończyć. W Paryżu absolutnie się nie nudzę, codziennie dzieje się coś nowego, a lista rzeczy do zobaczenia jakimś cudem się wydłuża, zamiast skracać. Ale żeby napisać tekst, z którego będę zadowolona, i w ogóle żeby go pisać, muszę wiedzieć, o czym piszę. Chłonę jak gąbka te wszystkie miejsca, ludzi, którzy mówią po francusku mogłabym słuchać godzinami (mimo, że dociera do mnie w zależności od tego czy rozmawiam ze znajomym, dla którego francuski jest językiem obcym, frankofonem, czy słucham wykładu - od 99 do 20%), sztuka tak bardzo mnie inspiruje, że zastanawiam się co by było gdybym sama zaczęła rysować portrety na ulicach, a rozmawianie z osobami z innych krajów, kontynentów niesamowicie poszerza horyzonty.

Nie, to nie był wstęp do informacji, że nie chce mi się pisać. Wręcz przeciwnie, to był wstęp do opowieści o muzeum, w którym wczoraj byłam i które chciałabym każdemu polecić.

Jak będę duża, to chciałabym być Jeanem Nouvelem. Zaczęłam z nieco sceptycznej pozycji, znając tylko część projektów. Ostatnim razem pisałam o dwóch z nich i o tym, że pan Nouvel potrafi dopasować swój projekt do funkcji, miejsca, czasu i sytuacji. Wyróżnia się, w porównaniu z wieloma innymi "starchitectami", którzy często są tak zdefiniowani, że ich budynki są ich znakami rozpoznawczymi, nieważne w jakim miejscu na świecie i w jakim otoczeniu stoją. Ma to swoje zalety i należy docenić wierność własnemu stylowi. Ale architektura jest przede wszystkim dla ludzi, ma budować świat, a zwykle musi wpasowywać się w zastałą tkankę, szanować tradycje. Pytanie, ile w tym jest miejsca na indywidualizm architekta pozostawiam otwarte. Tylko żeby nikt mnie źle nie zrozumiał, nie mam na myśli dopasowania historyzującego, moim zdaniem w większości przypadków architektura zgodna z duchem czasów jest najlepszym rozwiązaniem, nie może tylko przytłoczyć swojego otoczenia. Dopasowanie w tym kontekście to po prostu indywidualne podejście do każdego projektu, z analizą wielu czynników i unikanie kopiowania identycznych form w różne miejsca. I chyba sama sobie odpowiedziałam.

Projekty Jeana Nouvela różnią się od siebie, co świadczy o tym, że każdy jest przemyślany, wyjątkowy, że w każdy zostało włożone niesamowicie dużo zaangażowania. I wcale nie jest tak, że płaczę z zachwytu nad niesamowitym pięknem jego budynków, ale od razu uprzedzam, że nie lubię też bezmyślnej krytyki pod tytułem "mnie się nie podoba i już". Jeżeli coś pasuje i działa, to już jest dobrze, skończyć z próżnością, życie się liczy. Welcome to the jungle!

Musée du quai Branly jest niezwykłym miejscem. Powstało w 2006 roku z inicjatywy prezydenta Francji Jacques'a Chiraca, znajduje się bardzo blisko Wieży Eiffela, a znaleźć w nim można kilka tysięcy eksponatów sztuki, ubrań i biżuterii pochodzących z Azji, Ameryki, Afryki i Oceanii. Od quai Branly budynek oddzielony jest gdzieś już widzianą u Nouvela wysoką, szklaną ścianą, co jest dobrym rozwiązaniem by jednocześnie nie ukrywać, ale też izolować od natężonego ruchu. Za szklaną ścianą mamy na prawdę pokaźną (jak na środek Paryża) dżunglę, zza której ledwo wyłania się ten imponujący gmach. Idąc do muzeum od Wieży mija się wysoką na 12 m elewację jednej z części muzeum, która przylega do drogi, a która jest z wyjątkiem okien całkowicie zarośnięta różnymi, zielonymi roślinkami (uwaga na spadające ślimaki). Green Wall to akurat dzieło botanistów Gillesa Clémenta i Patricka Blanca.

Bryła jest zróżnicowana nie tylko w formie, ale i w kolorach i materiałach. Mamy główną część, która w większości unosi się nad ziemią na filarach, ukazując przechodzącym pod spodem zwiedzającym nieregularną powierzchnię zbudowaną z trójkątnych płaszczyzn w odcieniach czerwieni. Elewacja frontowa to mieszanka szklanej ściany pokrytej półprzezroczystą okleiną z roślinnym motywem z drewnianymi elementami i wystającymi na zewnątrz prostopadłościanami w odcieniach żółci i czerwieni. Strona południowa to z kolei ruchome, czerwone, ażurowe żaluzje. Do środka wchodzimy przez niższą, białą część, w której zaczyna się długa rampa prowadząca do góry. W środku jest bardzo klimatycznie. Wszędzie panuje półmrok, słychać albo delikatną muzykę, albo plemienne okrzyki. Ekspozycja stała jest umieszczona na jednej kondygnacji oraz trzech antresolach wewnątrz, zza przesłoniętych okien ledwo przedostaje się słońce. Przechodząc między przepięknymi, czasem strasznymi, czasem zaskakującymi eksponatami - z drewna, metalu, słomy, malowanymi, rzeźbionymi, skrupulatnie plecionymi, myślałam chcąc nie chcąc o tym, jak musi wyglądać praca architekta nad takim miejscem, jak duży procent stanowi współpraca z ludźmi związanymi z muzeum, a ile to inwencja projektanta, po zapoznaniu się z przyszłą funkcją. Sala ekspozycyjna podzielona jest na cztery kontynenty, ich zwiedzanie jest logiczne i nieskomplikowane (na prawdę lubię w muzeum wiedzieć gdzie idę i zwiedzać bez konieczności okrążania tych samych rzeczy kilka razy). Nie lubię małych pomieszczeń w przestrzeni ekspozycyjnej, tu nie ma ich za wiele, ale nawet jeśli są, to ma to w jakiś sposób sens. Każdy wystający z elewacji prostopadłościan to od wewnątrz pokój z ekspozycją. Dodatkowo zaskoczyły mnie rozwiązania takie jak zwężająca się nisza w ścianie zakończona małym oknem, a w niej eksponat, lub pokój stylizowany na glinianą, afrykańską chatę. Od drewnianych totemów, przez pokaźne malowidła do dyskotekowych kostiumów karnawałowych z Ameryki Południowej, sztuka jest wszędzie i ma przeróżne oblicza.

 

Kolejnym ważnym elementem, który pojawia się w wielu muzeach, które odwiedziłam w Paryżu, są specjalne stanowiska dla osób niewidzących. Brzmi to trochę abstrakcyjnie, bo nie dość, że muzeum to głównie oglądanie, to jeszcze niczego nie można dotykać. Wierne odzwierciedlenie kształtu niektórych eksponatów plus opisy alfabetem Braille'a i nawet niewidzący może choć częściowo zobaczyć wystawę. W Musée du quai Branly jest na to poświęcona centralna część ekspozycji, gdzie na przykład możemy znaleźć tradycyjne chaty z różnych miejsc na świecie w formie małych odlewów. Jedyną rzeczą, która mi się nie podobała, to przegrody oddzielające właśnie tą część centralną, stylizowane na mury z gliny, a w rzeczywistości pokryte jakąś nieciekawą okleiną.

Oprócz tego mamy oczywiście sklep, tu akurat bardzo ciekawy, bo większość książek i pamiątek pochodzi z Afryki, Azji Ameryki lub Oceanii, kino, sale wykładowe, mediatekę, bibliotekę, kawiarnię i restaurację. Do 17 listopada, po drugiej stronie quai Branly - bliżej Sekwany można zobaczyć także wystawę fotografii Photoquai. Zdjęcia na prawdę są wyjątkowe, zarówno przez wysoki poziom atystyczny, jak i intersujące przedstawienie różnych kultur z 29 krajów pozaeuropejskich.

Co tu dużo mówić. Może Musée du quai Branly nie znajdzie się na liście punktów koniecznych do odwiedzenia dla osób, które przyjeżdżają do Paryża na kilka dni, ale ma parę niepodważalnych zalet, na przykład to, że nie ma w nim tłumów średnio zainteresowanych ludzi (jak w Luwrze), czy to, że eksponaty są na prawdę ciekawe i, jakby to ująć, szczere w swojej prostocie i ewidentnie nie wykonane dla sławy czy pieniędzy, tylko dla sztuki (w przeciwieństwie do Pompidou, do wpisu o którym, patrz pierwszy akapit, wciąż nie mogę się zabrać).

Pozdrawiam w piątkowe popołudnie z paryskiego mieszkania, bo chcę do wieczora wyleczyć ból gardła i poeksplorować troszkę życie nocne.