Explorer Paris: Louvre cz.1

Yes, I’m cliché. You have to visit The Louvre, especially that for UE residents before 26 years of age it’s free. But I would visit it anyway, because I’m very fond of art.

Round one: How much time does it take to enter?

As part of the research, I joined a grand queue, prepared for several dozens of minutes in drizzle. I was very surprised when after ten I was already inside. Huge queue is huge, but it passes quickly, because the security is only X-raying your backpack. It’s a little bit worse for those without privileges, as they have to wait one more time for the billet. If someone’s interested: there are two more entrances to The Louvre – from metro station Palais Royal – Musée du Louvre and from Porte des Lions. It’s worth to use it, because not the whole world knows about them. I didn’t chose the main entrance because I couldn’t find the first one, and the second was closed. As I was saying: research and also the pyramide is awesome (Ieoh Ming Pei, 1989).

Since I have plenty of time and I plan to visit Louvre Museum many times, I decided to explore it step by step with a map in my hand and in planned direction. So I started from Denon wing. Random choice, I wanted to visit by chronology, but in The Louvre it’s not the easiest way. My visit lasted about two hours, because I got tired. It tires more than Tatras.

Yes, I’m a glutton, but a choosy one. Ergo, I’ll present my own point of view, my taste, things which attracted me. Most of them were my favorites for a long time and seeing them in reality just affirmed it,  some just joined this noble group.

Italian, Spanish and North European sculptures passed quickly without superior emotions. Those occurred when I found one of my most favorite pieces, from the part of my life when I still had some romanticism in me: Cupid and Psyche by Antonio Canova from 1787. Pure Italian classicism, that is to say a reference to ancient Greek and Roman models. The beauty of human body, visible emotions, precision. What more to say, I’ll have one with delivery to my salon.  

Islamic art may not sound so great, maybe because it didn’t gave birth to any known to all pieces, but I have to say: Should regret, who was fooled by this impression.
It  turns out, that in 2012 a brand new exposition was opened inside one of the courtyards. The work of architects: Rudy Ricola and Mario Bellini interposed 3 000m² of exhibition space covered with undulating roof, which, as far as I’ve observed Is a lattice construction encased by glass panels with gilded grid. It looks great! There’s light, but it’s not a greenhouse. In addition, the form is floating between historic elevations as if it wasn’t at all a product of modern technology, but a waving water or cloth. If we add to this an Islamic art, which occurred to be beautiful with its usable art objects and fantastic mosaics build with natural stones – It’s an expo that you just can’t miss.

From the ancient Greek sculpture I brought one reflexion (which I followed also in case of Gioconda):  Instead of folowing the croud and cram to  Aphrodite of Milos - choose something less popular. I chose some other Aphrodite, at least she had hands. Later, it was worst, because some cruel rascals blocked out Nike of Samothrace!

This is how I ran between all of the most important remains of the foundations of modern civilization and finally all my sorrows went away, actually I went a little crazy when I reached the section of painting.  

Mona Lisa isn’t my favourite, also it’s hard to reach her. With so many great piece of art you can come to the conclusion, that she’s a typical celebrity. Everybody takes her pictures, but nobody asks for her opinion about world peace… I’ve chosen Veronese – big, colorful 

Later, there was pure happiness. 

In the beggining, I’d like to recall, that Leonardo de Vinci not only created one painting. Others are also exceptional. Maybe not that much, but they are. Apart of bothering situation on The Virgin and Child with Saint Anne (1506-1513), it’s worth to notice the colors and the background, which shows exactly what’s the aerial perspective.
*Aerial perspective it’s the technique which shows the background in more and more whitened coulours, just like it looks like in reality, was discovered most likely by Leonadro himself.

One of the greatest Italian renaissance painters was Caravaggio, who was working at the end of  XVI and the beginning of XVII century. Maybe in Louvre Museum you can’t find his most beautiful pieces, but it’s worth to remember his name, because he has lots of followers in his tendency to sharp chiaroscuro.światłocienia.

Unrepeatable Giuseppe Arcimboldo  (XVI century) with his portraits composed wit pieces of still life, enough brave to  aspire to be a surrealist in times of mannerism. 

A nephew of Giovanni Antonio Canale  - Bernardo Belotto  (both called Canaletto) should be known to Poles for his images of Varsovie, useful after the war to rebuild the city. His uncle became famous mostly for paintings of Venice.

English painting gained for horse eyes on the piece of Benjamin West (XIX age). I haven’t heard about him earlier, but he could easily give lessons to Manga drawers.

William Turner didn’t surprise me. Exceptional as always. An English romanticist, very emotional in his landscapes. This pure playing with color and aerial perspective – I’ll take one, to my bedroom. 

El Greco, deriving from Greece, forming in Spain in XVI and XVII centuries, with his manner to extend bodies and faces is one of his kind. Again – maybe not the greatest piece of art, but attracts attention and says something about the creator. 

I just couldn’t resist Sleeping Endymion painted by Trioson. Again to feed my muffled romantisme, awaked by Amor and Psyche and for the light on the boy’s body.

Now, I’d use some fanfares, because, ladies and gentlemen, here come French paintings of large size. 

Cheers for Jacques-Louis David. Historic painter, main artist of Napoleon Bonaparte and french revolution. But also main representative of clasicisme. On the painting The Intervention of the Sabine Women (1799) besides of a fine butt of a soldier he presented …  I forgot, I got distracted. 

Today’s  adventure with some of the greatest masterpieces of European painting I would like to end with Théodore’s Géricault and his Raft of the Medusa (1819).  It’s a romanticist vision of a tragedy of several dozens of survivors from the french frigate catastrophy in 1816, which were drifting on the sea for two weeks. Cloudy sky, agony on survivors faces – those romantics…

It became sad, nostalgic and serious, perfect time for a bonus! I officialy announce, that after two days of eating croissants, ravioli from can and pancaces from lidl, pack of 8 pieces, firs Sandwich Donner was dispatched. Meat - great, vegetables – average, plus for the fries, sauce – poorly, only mayonnaise or ketchup, bread unfortunately cold. Spot – next to the school, extras – tap water unlimited, price – 5,5 euro. In spite of all, overall rating is quite high, because the meat is the essence. Or maybe I was just hungry? I’ll check it out once again someday, that’s for sure. 

Thanks for your attention! 

Tak, jestem cliché. Luwr zwiedzić trzeba, szczególnie, że (co cieszy Polaka bidaka) obywatele Unii Europejskiej do 26 roku życia nie muszą płacić eurosów. Nieprawda, i tak bym zwiedziła bo cieszy mnie sztuka i obcowanie z nią. Tylko korzystać. Architekturą zajmę się gdy obejdę to kolosalne muzeum z każdej strony i gdy będę miała mniej do opisania.

Podejście pierwsze: Ile trzeba czekać, żeby wejść do środka?

W ramach reasearchu stanęłam w ogromnej kolejce licząc na dobrych kilkadziesiąt minut w mżawce. O jakże się zdziwiłam, gdy po około dziesięciu byłam już w środku. Przerażająca kolejka do piramidy jest przerażająca, ale idzie bardzo szybko, gdyż wystarczy oddać plecak do prześwietlenia, zabrać i pędzić dalej. Gorzej mają ci bez przywilejów, bo muszą odstać swoje w drugiej kolejce po bilet. Dla zainteresowanych: do Luwru są dodatkowe dwa wejścia - od metra Palais Royal – Musée du Louvre i od Porte des Lions. Warto skorzystać, bo nie cały świat o tym wie. Ja wcale nie wybrałam wejścia głównego, bo pierwszego nie znalazłam, a drugie było zamknięte. Jak mówiłam - cele poznawcze plus piramida jest czadowa (Ieoh Ming Pei, 1989).

Jako że mi się nie spieszy i zamierzam być w Luwrze około fafnaście razy, postanowiłam obrać pewien kierunek i zgodnie z mapą eksplorować go po kawałeczku. Zaczęłam od skrzydła Denon. Wybór losowy, bo choć chciałam podążać chronologicznie, to jakoś jest to tak poukładane, że nie byłoby to najprostsze wyjście. Tak więc z mapą w łapie (i z długopisem by zaznaczać swoją trasę, nie ma to tamto, ja nie będę krążyła wokół tych samych eksponatów) rozpoczęłam moją wyprawę, która ostatecznie nie trwała dłużej niż 2 godziny, bo się zmęczyłam. To męczy bardziej niż Tatry, serio.

Złowrogi amor cię widzi.

Nie jestem aż takim smakoszem jak się wydaje, żarłokiem - owszem, ale wybrednym. Przedstawię więc moje gusta, rzeczy, które mnie zainteresowały. Niektóre z nich były moimi faworytami od dawna i tylko potwierdziły się na żywo, inne dopiero dołączyły do tego zacnego grona. 

Rzeźba włoska, hiszpańska i północnoeuropejska XI-XIX w poszły szybko i bez większych emocji. Emocje pojawiły się, gdy znalazłam jedną z moich ulubionych rzeźb z czasów, gdy jeszcze miałam w sobie jakąś iskrę romantyzmu : Amor i Psyche autorstwa Antonio Canovy z 1787 roku. Czysty klasycyzm włoski, czyli ewidentne nawiązanie do starożytnych, grecko-rzymskich wzorców. Piękno ciała ludzkiego, widoczne emocje, precyzja. Co tu dużo mówić, poproszę raz z dostawą do kominkowego.  

Sztuka islamu nie brzmi tak bardzo zachęcająco, pewnie dlatego, że nie zrodziła znanych wszystkim dzieł, ale muszę powiedzieć, że niech żałuje ten, kto dał się zwieść!
Okazuje się, że w 2012 roku otworzono zupełnie nową, dwupoziomową ekspozycję wewnątrz dziedzińca. Dzieło architektów Rudy'ego Ricoli i Maria Bellini wprowadziło 3000 m² przestrzeni ekspozycyjnej przekrytej falującym dachem, który, o ile dobrze zaobserwowałam jest konstrukcją kratownicową wykończoną z obu stron szklanymi panelami, pokrytymi dodatkowo złoconą siatką. Efekt jest niesamowity! Jest światło, a nie ma szklarni. W dodatku ta forma płynie pomiędzy  ścianami zabytkowego wnętrza dziedzińca jakby wcale nie była wytworem współczesnej techniki, a lśniącą w słońcu wodą, nie grubą powłoką, a falującym na wietrze płótnem. Gdy dodamy do tego sztukę islamu, która okazała się być przepiękna ze swoimi obiektami sztuki użytkowej i ogromnymi mozaikami, których niesamowitą kolorystykę budują naturalne, nie malowane bądź szkliwione kawałki kamieni - wyszła z tego ekspozycja nie do ominięcia.

Z rzeżby starożytnej Grecji wyniosłam jedną refleksję (którą potem dzielnie wykorzystałam przy Giocondzie): Zamiast pchać się do oklepanej Wenus z Milo, wybierz coś innego. Ja wybrałam Afrodytę, przynajmniej ma ręce. Później było gorzej, bo jakieś łajdaki zasłoniły mi Nike z Samotraki... 

Tak przebiegłam i nie ma co się chwalić, przez pozostałości po podwalinach współczesnych cywilizacji, aż w końcu smutkom nadszedł kres, żeby nie powiedzieć, że zaczęłam się jarać jak koktajl Mołotowa gdy dotarłam do części malarstwa. 

Mona Lisa nie jest moją ulubienicą, poza tym nie da się do niej dotrzeć. Przy tylu niesamowitych dziełach sztuki można dojść do wniosku, że to typowa celebrytka, wszyscy robią zdjęcia, ale czy ktoś zapytał o poglądy w sprawie pokoju na świecie? Wybrałam Veronese - duży, kolorowy....

Mona Lisa, Leonardo de Vinci (da Vinci, z Vinci) początek XVI w.

Wesele w Kanie, Paolo Veronese, II poł. XVI w.

Później było już tylko szczęście. 

Na początek chciałabym przypomnieć, że Leonardo, ten z Vinci, nie namalował tylko jednego obrazu. Inne też są wyjątkowe. Może nie aż tak, ale są. Oprócz tego, że Dziewica z Dzieciątkiem i Świętą Anną (1506-1513) wprawia mnie w zakłopotanie ze względu na przedstawioną na obrazie sytuację, to warto zwrócić uwagę na kolorystykę i tło, na którym widać dokładnie na czym polega nowo odkryta, prawdopodobnie właśnie przez Leonarda perspektywa powietrzna. 

* Perspektywa powietrzna to taka technika, w której to, co jest dalej, coraz bardziej rozbielamy w zgodzie z tym co powietrze robi z pejzażem w rzeczywistości. 

Jednym z Największych twórców renesansu włoskiego był Caravaggio, który tworzył na przełomie XVI i XVII wieku. W Luwrze nie znalazłam jego najpiękniejszych dzieł, ale nawet na te mniej okazałe warto zwrócić uwagę, bo miał wielu naśladowców w swojej tendencji do ostrego światłocienia.

Niepowtarzalny Giuseppe Arcimboldo (XVI w) ze swoimi portretami złożonymi z elementów martwej natury, na tyle odważny, by w okresie manieryzmu aspirować na surrealistę.

Przydomek pana Giovanniego Antonio Canala - Canaletto powinien być znany Polakom za sprawą jego siostrzeńca i ucznia - Bernardo Belotto (również Canaletta), którego to obrazy przedstawiające Warszawę pomogły przy odbudowie zniszczonego po wojnie miasta. Miał talent po wujku, który to z kolei malując swe obrazy w XVIII wieku, epoce rokoko, zasłynął głównie z widoków Wenecji. 

Malarstwo angielskie dostało plusa za oczy koni na obrazie Benjamina Westa (XIX w). Nie słyszałam o panu wcześniej, ale oczy to on malował tak, że mógłby szkolić twórców Mangi.

Nie zaskoczył mnie natomiast William Turner, angielski romantyk, który, dopóki pozostaje przy pejzażach jest niesamowicie emocjonalny. O tym miałam już się okazję przekonać w Krakowie, gdzie jego wystawę można było zobaczyć w Muzeum Narodowym. Statki, zwierzęta i ludzie u Turnera przeszkadzają. Czystą zabawę kolorem i perspektywą powietrzną poproszę raz z dostawą do sypialni.

Dominikos Theotokopulos, pochodzący z Grecji, tworzący w XVI i XVII wieku w Hiszpanii El Greco należy do moich ulubieńców jeśli chodzi o przedstawianie postaci. El Greco ze swoją manierą wydłużania ciał i twarzy jest jedyny w swoim rodzaju. Znów - może nie najwspanialsze z dzieł, ale przyciąga uwagę i mówi wiele o twórcy.










Po prostu nie mogłabym ominąć Śpiącego Endymiona pędzla Anne-Louisa Girodeta de Roussy-Triosona. Ku uciesze moich stłumionych resztek romantyzmu, które pobudzili Amor z Psyche i za tą piękną grę światła na śpiącym dandysie.

Tu przydałyby się fanfary, gdyż wjeżdża malarstwo francuskie wielkoformatowe. Ale na prawdę wielko. 

O oklaski prosi Jacques-Louis David. Taki francuski Matejko z przytupem. Malarz historyczny, główny malarz Napoleona Bonaparte i rewolucji francuskiej. Ale także główny reprezentant klasycyzmu. Na obrazie (nomen omen) Interwencja Sabinek (1799) oprócz zgrabnej pupy żołnierza przedstawił... zapomniałam, rozproszyłam się. 

Dzisiejszą przygodę z jednymi z największych dzieł malarstwa europejskiego zakończymy Tratwą Meduzy Théodora Géricault (1819). Jest to romantyczna wizja tragedii kilkudziesięciu rozbitków, którzy po katastrofie francuskiej fregaty Meduza w 1816 roku, dryfowali po morzu na tratwie przez dwa tygodnie.  To zasnute chmurami niebo i niemal słyszalny jęk rozpaczy konających rozbitków - ach ci romantycy...

Zrobiło się smutno, nostalgicznie i poważnie, więc czas na bonus! Oficjalnie ogłaszam, że po dwóch dniach croissantów, ravioli z puszki i naleśników z lidla pakowanych po 8 sztuk, siadł pierwszy Sandwich Donner. Mięsko - super, warzywa - średnio, plus za fryty, sosy - niestety marnie, bo tylko ketchup albo majonez, buła niestety zimna. Miejscówa - obok szkoły. Gratisy - woda kranówa prima sort b.o. Cena - 5,5 eurosa. Ogólne wrażenia dobre, na pewno jeszcze zjem, bo mięso robi robotę. Ale może byłam bardzo głodna po Luwrze? * Zdjęcie w stanie napoczętym.

Dziękuję za uwagę, do następnego!